Selasa, 09 Juni 2009

BAHAN CERAMAH

Assalamu'alaikum Wr.Wb.

Alhamdulillahilladi ahalanikah wanadaba ilaih.
wamin ayatihi 'an kholaqo lakum min angfusikum azwajaa...
sodaqallahul'adhim

rame mana ayeuna jeung kamari. ari poangaos teh harga jadi nu hadir ayeuna teh jalma nu hargaan...
man sanna sunatan hasanatan
jalma nyontoan kahaden abtur nuturkeun maka ganjaran tepi kanu nyontoan
wamna sanna sunatan syyiatan
Caringin sisi astana melak tomat sisi sawah, mun kawin make agama datang rohmat jeung magfirah. Mang amin dahar tamusu, lamun kawin make nafsu datang hansif mawa gegndirmang iin nginum na cangkir, pan jelema datang ti isuk
siapkeun 4 perkara :
1. arbaun mil
1. antakuna jaujatuhu sholihatan, istri sholihah teh istri anu bisa ngajaga ceuli panon jeung irung salaki. loba awewe teu bisa ngajaga ceuli salaki. salaki luat leet balik panggil anu mesra aaa, kang abdi serahkeun bongan taya kasenangan tuh tingali istrina pak letna emas reunceum imah sigrong, Kang badi rek balik tal mah susulkeun bae.
2.

Kolot ayeuna mah geus teu ketat ka anak teh. Ibu meuli kasur keur naon ? di kuring mah meuli kasur teh keur benta. sabab biasana urang mah pabeulit jeung neangan eusi peujit. ditutur-tutur ku karipuh dikukuntit ku kasedih.heurin ku létah

Diajar Jadi Manusa

Wujud anu paling utama tina ungkapan rasa syukur urang salaku manusa ka Allah SWT, nyaeta nyaluyukeun rengkak paripolah urang sapopoe, kana sagala aturan anu geus dipatok ku Allah SWT, jeung anu geus dicontokeun ku Rasul-Na.
Tina hal kafitrian manusa, salaku makhluk Allah nu hakiki upamana, geus natrat ti ajalina, yen urang kajiret ku sunatullah pikeun ngalaksanakeun kabiasaan silih asah, silih asih jeung silih asuh, ku jalan nyebarkeun kaunggulan jeung kahadean manusa anu linuwih batan makhluk lianna, pikeun sasama manusia katut pikeun sakabeh pangeusi alam.
Jadi sabenerna mah, teu aya nu luar biasa upama urang kudu silih pikanyaah jeung sasama teh, ngabela kaum anu didhalim upamana, atawa miara jeung ngamumule tur mikanyaah fakir miskin, nolak kana sagala jirim kamungkaran. Lantaran memang manusa mah geus natrat ti ajalina kitu, diatur ku Allah SWT.
Hanjakal, satutasna manusa bisa macakal, kalolobaanana manusa ngarasa merdeka, malah pamustunganana mah loba anu keuna ku paribasa “Lali ka cungapanana”, loba nu lali kana purwadaksina, sababna lantaran manusa loba nu nganggap dirina puseur sagala-galana, ti dieu mimiti manusa ngarasa sombong sarta nganggap remeh ka makhluk sejenna.
Hade gorengna tingkah laku, ngan ukur diteuleuman tina kacamata diri urang sorangan wungkul. Lamun urang keur kawasa upamana, bebeneran teh milik urang sorangan, henteu deungeun, mun aya nu pasalia jeung bebeneran urang, langsung dicap hiji kasalahan.
Mun pareng urang masih keneh aya dihandap, pikeun ngajaga kalungguhan, urang teu weleh leletak ka luhur, ruwal-rawel kaditu-kadieu, bari kanu sahandapeunana mah, terus-terusan ngajejek ku babajeg, persis jiga bangkong nu keur ngojay, kahandap tetenjrag kasisi-kagigir ruwal-rawel taya reureuhna.
Pamustunganana urang geus teu paduli deui kana pating koceakna jalma sahandapeun urang. Urang geus teu paduli deui kana kajahatan pangawasa.
Mun kabeneran weh urang senang, kadituna teh sok kolu urang mah ngucapkeun : “Murni usaha sorangan”, sedeng mun nu sejen ngalaman kasusah, pokna ge :“Memang geus nasibna we kitu”.
Tapi sabalikna, mun kabeneran urang nu keur ngalaman kasusah, Allah SWT sering dijadikeun cukang lantaran, teu cara mun urang keur aya dina kabagjaan jeung kasenangan, Allah teh duka teuing dimana ayana ?.
Ngarasa bener jiga kieu teh seseringna mah marengan rengkak polah urang sapopoe, lantaran biasana urang mah tara daek mun disalahkeun teh. Kadzaliman nu ku urang dilakukeun ka sasama dianggap bisa pupus ku sakadar ngaluarkeun shadaqah nu teu sabaraha tea, atawa nganggap bisa pupus ku acara-acara ritual ibadah kaagamaan, boga angkeuhan mun ngalaksanakeun acara ritual ibadah kaagamaan bisa mupus kasalahan ka sasama.
Ku ayana angkeuhan saperti kieu teh, pamustunganana mah malah bisa jadi qalbu urang teh jadi mati rasa, lantaran boga angkeuhan nu tadi tea, mun acara-acara ritual ibadah kaagamaan nu saperti kieu bisa dilaksanakeun, sagala tanggung jawab ngarasa geus rengse.
Dianggapna Allah teh bakal ngarasa puas ku ningali sagala tingkah laku ibadah urang. Padahal ritual-ritual ibadah nu ku urang dijalankeun bieu teh, sabenerna mah mangrupa bagian tina kawajiban rutin sapopoe, satutasna sakabeh tanaga jeung konsentrasi ludes dipake pikeun nguatkeun posisi kadunyaan urang.
Malah dina sejen waktu mah, urang teh geus teu hangham deui ngalakukeun kamaksiatan jeung kadzaliman, lantaran dina hate boga angkeuhan, kalakuan urang kieu teh masih bisa ditolerir, masih keneh bisa dihampura, nu jadi tameng taya deui cenah : “Manusa gudangna kasalahan jeung kaluluputan”,
Anu pamustunganana sagala kamaksiatan jeung kamungkaran anu dijalankeun sapope asa dipangbenerkeun pedah aya ayat nu bieu.
Kadituna urang bakal teu ragu-ragu deui pikeun ngajual diri jeung korupsi, urang moal ngarasa era deui mun nurutkeun pangajak nafsu, sanajan keur ngalaksanakeunana perlu ngorbankeun nu lian, urang geus teu sieun deui, malah geus jadi kabiasaan mun urang mulak-malikeun ayat-ayat Allah teh.
Cindekna, tetela urang teh geus gering pikir.
Kadituna, mun waktu geus katutup pikeun balik deui ka jalan Allah, urang bakal tigebrus kana karuksakan jeung bakal tideuha.
Padahal anu sabenerna mah, tahapan munggaran pikeun balik deui ka jalan Allah teh, estu natrat taya aling-aling, nyaeta mun salawasna sadar jeung geuwat gagancangan ngorejat cengkat tina kasadaranana, tapi da buktina mah nepi ka waktu ieu teh, urang mah masih keneh kerek-nyegrek.
Sok sanajan sakapeung mah mata teh beunta, tapi da qalbu mah, urang teh masih keneh ngageubra, di ayun ambing ku ni’matna sare ngageubra. Jigana, mun bae lain ku lobana dosa nu dilakukeun, tinangtu moal kitu akibatna.
Urang moal teuing mikiran deui, yen sakabeh barang nu aya wujudna teh, bakal mulang deui ka asal. Sagala wujud aya wates wangenna anu pasti, bakal robah jeung bakal ancur.
Henteu aya kalonggaran sabenerna di payuneun Allah mah, di antara kabagjaan manusa upamana, tetap bakal diuji ku Allah SWT, naha diuji ku panyakit anu henteu bisa karasaeun ku awakna sakujur, atawa ku kasakit anu bisa karasaeun ku awakna sakujur. Sanajan biasana kanyeri anu dirasakan ku badan bakal ngadorong hiji jalma datang ka dokter pikeun uubar.
Tapi sabalikna, panyakit anu teu dibarengan jeung kanyeri kana awak sakujur, bakal leuwih bahaya balukarna tibatan panyakit anu karasa ku awak sakujur. Panyakit-panyakit anu teu karasa ku awak sakujur mah, biasana mangrupa panyakit-panyakit hate atawa panyakit jiwa. Diantarana katakaburan, ujub jeung riya anu ngaruksak qalbu bari jeung moal karasa nyerina ku awak sakujur. Padahal panyakit anu sarupa kieu anu leuwih parah teh, tapi anehna, jeung anu mindeng kabuktianana, malah urang sering leuwih mikacintana.
Cinta dunyawiah jeung cinta ka diri mangrupa sumber utama tina satiap dosa, malah jadi sumber tina sagala kajahatan, jadi panto tina tiap marabahaya, jadi lobang tina satiap fitnah, malah bakal jadi lolongkrang tina satiap kadurjanaan, sedeng anu dirasakeunana ku manusa mah, estuning genah tur ni’mat. Sakalina nu keur ngarandapan panyakit saperti kieu diingetan, yen dirina keur keuna panyakit nu saperti kieu teh, tampolana maranehanana bakal ngabantah, malah teu mustahil bari jeung tipopolotot sagala rupa.
Lamun urang teu pernah ngadidik diri pribadi, sok komo mun bari jeung diembohan dina diri teh ngan ukur pikeun mikacinta dunyawiah wungkul, tanwande bakal sieun ninggalkeun ieu dunya. Lantaran hatena pinuh ku kasieun ku Allah SWT, dina qalbuna aya kahariwang naon-naon anu pernah ditepikeun ku Rasul-na jeung ka para ambiya teh ngabukti.
Mun geus kitu, naha jalma-jalma anu saperti kieu teh kaasup kana sasampurna-sampurna makhluk atawa sagoreng-gorengna makhluk ?
Firman Allah dina surat Al Ashr ayat 1 dugi ka 3 : Demi waktu, satemenna manusa teh bener-bener aya dina karugian, kajaba jalma-jalma nu ariman tur ngamalkeun amal soleh sarta silih nasehatan ku bebeneran jeung silih nasehatan kana kashabaran.
Anu diiwalkeun dina surat ieu nyaeta jalma-jalma nu ariman tur anu ngamalkeun amal soleh. Amal soleh mangrupa amalan anu dilaksanakeunana kalayan kaikhlasan.
Tapi kalolobaanana amalan-amalan urang mah ngan wungkul dilaksanakeunana ku pancadria teh anu jauh malah teu harib-harib acan kana surat anu tadi.
Manusa anu saperti kieu, anu salawasna ngalakukeun kama’siatan beurang peuting. Jalma anu kieu anu hese meresihan qalbuna, padahal umur meh tunggang gunung. Ray poe ray taun teh kabongroy keneh ku pagawean-pagawean dosa, sarakah ngudag-ngudag kadunyaan malulu bari nukang nonggong ka Allah, eunteung anu nyacas herang dina qalbuna teh, saeutik-saeutik robah warnana jadi hawuk, malah laun-laun jadi hideung meles.
Upama kaayaan nu model kieu terus-terusan dijalankeun, laun-laun dirina bakal aya dina kaayaan dimana mun ngalaksanakeun kama’siatan bakal karasa leuwih ni’mat tibatan ngajalankeun parentah Gusti.
Mun kama’siatan geus jadi kabiasaan, parentah Gusti geus moal dianggap deui, mun Allah kasingkirkeun, makhluk lianna bakal ditempatkeun jadi pangganti Allah, mun Allah geus diganti ku anu lian-Na, sampurna weh kadituna mah kamusyrikan anu nyampay dina dada.
Conto jeung pieunteungeun teu kurang-kurang, jalma nu hawek kadedemes, atawa jalma-jalma nu biasa tunggul dirarud catang dirumpak teh, ari geus rup ku padung rap ku lemah diurugan taneuh beureum mah, ngan saukur mawa boeh rirang jeung hasiwung, napsu nu matak kaduhung badan nu katempuhan.
Geus cunduk waktu datang mangsana urang mulangkeun deui kafitrian manusa salaku makhluk Gusti anu hakiki, salila ieu, sagala tingkah polah jeung kalakuan urang teh jauh tina sifat-sifat manusa, malah nyatana, kalakuan urang teh bet kawas lain manusa. Matak pantes jigana, mun urang diajar deui jadi manusa.
Kasadaran sanubari, sakuduna mah bisa mulangkeun deui pamadegan, yen urang teh manusa, anu sarengkak saparipolah teh kudu bisa ngabuktikeun, yen urang masih keneh makhluk Gusti, hal ieu mangrupa omeaneun nu paling utama.
Kadituna, urang ancur leburkeun deui sifat egoisme nu masih keneh mindeng nyengcle dina hate, saeutik-saeutik, tapi kudu jadi hiji udagan anu abadi. Sifat egoisme, anu biasana nganggap diri pribadi mah leuwih luhur ajenna tibatan nu lian.
Padahal jangji Allah : “Moal bakal asup surga hiji jalma, mun dina hatena masih keneh aya kasombongan sanajan ukur saeutik”.
Aya kajadian dina salah sahiji hadits, hiji awewe nu pagaweanana ngan ukur ngalambangsari, ningali anjing keur ulal-elel, alatan haus jeung halabhab, lantaran poe kacida panasna. Manehna asup ka jero sumur, sapatuna dipake ngala cai pikeun diinumkeun ka anjing nu keur halabhab tea. Pagawean nu dilakukeun ieu, sanajan awewe ieu pagaweanana ngan saukur ngalambangsari, tapi bisa asup ka surga. Hiji bukti Maha Welas tur Maha Asihna Allah, tukang ngalambangsari ge, bisa keneh asup ka surga.
Dina carita bieu, aya nu leuwih prinsip, malah leuwih substansial, waktu awewe tukang ngalambangsari tea, mikeun cai inumeunana ka anjing, manehna ngagerentes :”Yaa Allah, sakitu muliana ieu anjing. Manehna sadar yen dirina teh saukur anjing, sedeng abdi mah henteu sadar yen abdi teh manusa”.
Kasadaran hiji awewe tukang ngalambangsari yen dirina sakitu hinana najan dibandingkeun jeung sato, masih bisa asup ka surga.
Jentre weh, “Sing saha jalma anu apal ka dirina, tinangtu bakal apal ka Khaliqna”. Kitu salah sahiji hadits.